Πώς μπορεί να διαμορφωθεί η συμπεριφορά ενός γονέα για να μεγαλώσει όσο γίνεται καλύτερα ένα παιδί;

Η καθημερινότητα ενός γονέα είναι συχνά απαιτητική και γεμάτη: η εργασία, η φροντίδα του σπιτιού, το μαγείρεμα, οι εξωτερικές υποχρεώσεις, τα ψώνια, οι μετακινήσεις μας, όλα αυτά απαιτούν πολύ χρόνο και κούραση. Και μέσα σε αυτό το διαρκή κύκλο δραστηριοτήτων, υπάρχει ένα παιδί που χρειάζεται την προσοχή και τη φροντίδα μας. Συχνά, λοιπόν, μέσα στο τρέξιμο της ρουτίνας οι ισορροπίες χάνονται. Προκειμένου, δηλαδή, να προλάβουμε να πραγματοποιήσουμε όλες τις υποχρεώσεις μας σε προκαθορισμένο χρόνο, ανεβάζουμε τον τόνο της φωνής μας, απαγορεύουμε με έντονο τρόπο και θυμωμένο βλέμμα, αποτρέπουμε το παιδί μας να βοηθήσει σε κάτι διότι βιαζόμαστε και μας καθυστερεί.

Όλη αυτή η καθημερινότητα που αναπαράγουμε, όμως, γίνεται μια συνήθεια, μια πραγματικότητα για το παιδί μας. Θα μπορούσαμε, άραγε, να συμπεριφερθούμε διαφορετικά; Και πώς θα πετύχουμε το παιδί μας να συνεργάζεται στις απαιτήσεις της καθημερινότητας χωρίς εντάσεις;

Το θεμέλιο για μια υγιή σχέση μεταξύ γονέα και παιδιού είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία μας. Αν βάλουμε με το νου μας ότι φιλοξενούμε αυτό τον μικρό άνθρωπο και ότι δε θα μείνει για πολύ καιρό μαζί μας, τότε αυτή η σκέψη θα μας βοηθήσει να ιεραρχήσουμε ξανά τις προτεραιότητές μας.

Πώς συμπεριφερόμαστε σε έναν μικρό φιλοξενούμενο που διαπλάθεται ολοκληρωτικά κοντά μας;

●Σίγουρα με πλήρη ευγένεια. Η ευγένεια σκλαβώνει και κάνεις δεν μπορεί να της αντισταθεί, πόσο μάλλον ένα μικρό παιδί. Με μία δόση χιούμορ στο λόγο μας, μπορούμε :

1.Να μιλάμε στον πληθυντικό όταν θέλουμε να ζητήσουμε κάτι από το παιδί μας, λέγοντας για παράδειγμα "σας παρακαλώ, μικρή μου δεσποσύνη, θα μπορούσατε να καθαρίσετε μαζί μου τα τζάμια;"

2.Να τραβάμε την καρέκλα όταν ετοιμαζόμαστε να καθίσουμε στο τραπέζι για το μεσημεριανό και να λέμε "παρακαλώ, καθίστε στο εστιατόριό μας"

●Γεμίζουμε γλυκύτητα και καλοσύνη πάντα το λόγο μας.

●Δείχνουμε προθυμία να ακούσουμε αυτά που έχει να μας πει και να μας δείξει, ακόμη κι αν δεν μιλάει ακόμα κανονικά και καθαρά.

Ωστόσο, ένα σπίτι έχει και κάποιους κανόνες. Και αυτούς τους κανόνες δεν τους τηρούν μόνο όσοι μένουν μόνιμα, αλλά και όσοι μένουν για πιο λίγο.

Έτσι, λοιπόν, εξηγούμε στα μικράκια μας τους κανόνες του σπιτιού σε κάθε ευκαιρία, προκειμένου η καθημερινότητα να κυλά όσο γίνεται πιο ομαλά, πάντα όμως προσπαθώντας να τηρούμε τις παραπάνω όμορφες συνήθειες που αναφέραμε.

●Σε μία ζημιά που θα γίνει, απευθυνόμαστε με σταθερή και σοβαρή φωνή. Δεν αδιαφορούμε, δεν φωνάζουμε. Μιλάμε σταθερά στο παιδί μας απευθείας και ψάχνουμε μαζί πώς θα τη διορθώσουμε.

●Δεν το κοιτάμε με μίσος ή θυμό. Τα παιδιά έχουν την τάση να αντιλαμβάνονται τη γλώσσα του σώματος πιο έντονα από τα λόγια.

●Εάν μας ξεφύγει και φωνάξουμε, σίγουρα πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη και να εξηγήσουμε ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά μας δεν ήταν σωστή και θα προσπαθήσουμε να μην την επαναλάβουμε.

●Δεν δίνουμε πολλές διαφορετικές εντολές ταυτόχρονα στο παιδί μας, καθότι κάτι τέτοιο το γεμίζει με άγχος. Αναθέτουμε μια δουλειά, συγκεκριμένη ή απαριθμούμε με τη σειρά αυτά που χρειαζόμαστε να κάνει το παιδί μας, πάντα με σταθερότητα στη φωνή κι όχι κυριευμένη από βιασύνη και στρες.

Με αυτούς τους βιωματικούς τρόπους, το παιδί μας

1.Αφομοιώνει μια όμορφη συμπεριφορά προς τους συνανθρώπους του

2.Εμπλουτίζει το λεξιλόγιό του

3.Αναπτύσσει όμορφα συναισθήματα (χαρά, αλληλεγγύη, αγάπη)

4.Μαθαίνει να κάνει ωραίες σκέψεις

5.Ενισχύει νέα στοιχεία του χαρακτήρα του (ευγένεια, χιούμορ, θεατρικότητα, φαντασία)

6.Γίνεται καλό παράδειγμα και για τα υπόλοιπα παιδιά

Είναι καλό να έχουμε στο νου μας πώς η οικογένεια είναι το πρώτο και πιο σημαντικό σχολείο για τη διαμόρφωση ενός παιδιού. Για αυτό, είναι σημαντικό να μην κάνουμε όλα τα χατήρια των παιδιών μας. Ας έχουμε στο νου μας ότι με τη συμπεριφορά μας διαπλάθουμε το χαρακτήρα τους. Συνεπώς, οφείλουμε μεν να συμπεριφερόμαστε με ευγένεια κι αγάπη σαν να είναι καλεσμένοι μας, αλλά και με όρια και θέτοντας γερές βάσεις σαν να πρόκειται να λογοδοτήσουμε ως γονείς για ό,τι σκαλίσαμε στο χαρακτήρα τους. Όσο δύσκολη και απαιτητική κι αν είναι η καθημερινότητά μας, ας έχουμε στο μυαλό μας ότι αυτή η περίοδος κατά την οποία έχουμε καθοριστική και σχεδόν πλήρη επιρροή στο παιδί μας, κάποια στιγμή θα τελειώσει και ως διαμορφωμένος ενήλικας θα βγει στην κοινωνία.

Ας δώσουμε, λοιπόν, τον καλύτερο εαυτό μας στα παιδιά μας για να δώσουν κι αυτά ό,τι καλύτερο έχουν στην καρδιά τους και να συμβάλλουν σε έναν καλύτερο κόσμο.